این پست نیز برای شروع منجمی بسیار مناسب است.

ستاره:

گوی های بزرگی از گاز بسیار گرم اند که به واسطه نور حاصل از ترکیب گاز های غلیظ سازنده شان می درخشند.

سحابی:

ابر وسیعی متشکل از غبار و گازهای رقیق است و دمای بسیار اندکی دارند. سحابی ها از خود نور نمی تابند اما بر اثر نور ستارگان مجاور قابل رویت اند. در صورتی که اینگونه مرئی شده باشند به ستاره ای محو می مانند.

سیارات:

اجرام تقریبا کروی جامد و بزرگ اند که به دور خورشید (مرکز منظومه) می چرخند. همه سیارات نسبتا سرد اند و بازتاب نور خورشید آنها را مرئی میکند.

راه های تشخیص سیاره در آسمان:

1-     سیارات با نوری پایدار میدرخشند در حالی که ستارگان به سرعت تغییر نور و رنگ میدهند.

2-     سیارات آسمان را سیر می کنند. گاهی نزدیک یک ستاره و گاهی نزدیک دیگری میشوند. از طرفی دیگر ستاره ها ظاهرا مواضع ثابتی نسبت به یکدیگر دارند.

3-      سیارات در تلسکوپ به صورت قرص های نورانی دیده می شوند اما ستارگان هر چقدر هم بزرگنمایی بیشتر باشد باز هم نقاطی نورانی دیده میشوند.

4-     سیارات آسمان را فقط روی نواری به نام دایره البروج که در حقیقت محدوده حرکت ظاهری خورشید در آسمان است , طی میکنند

سیارک ها:

اجرام جامدی هستند که به سیارات شباهت دارند اما اندازه آنها با سیارات تفاوت دارد. بزرگترین سیارک (سرس) با قطری حدود 800 کیلومتر و بیشتر آنها با قطری معادل 3 کیلومتر به دور خورشید میگردند. سیارک ها با نور آفتاب میدرخشند اما چون سطحشان کوچک است آنها را بدون تلسکوپ نمیتوان دید.

اقمار:

اجرامی کروی اما کوچک تر از سیارات که بر روی مداری معین به دورهر یک در گردش اند. مشتری بیش از 60 قمر و زمین تنها یک قمر (ماه) دارد.

دنباله دار ها:

اجرامی منحصر به فرد که گه گاه در آسمان ظاهر می شوند. یک دنباله دار از یک کره نورانی که به استوانه ای رقیق و دراز به نام دنباله متصل است  , تشکیل شده است . اکثر دنباله دار قدری کم نورند که با چشم غیر مسلح دیده نمیشوند. دنباله دار های عظیم نادر اند و هر 60 ,70 سال یک بار پدیدار می شوند.از هزاران دنباله دار کشف شده 260 تا در مدار بسته (کشیده) حرکت میکنند و یک مسیر را بار ها دور میزنند. اما صدها دنباله8 دار دیگر مداری سهمی یا هذلولی دارند . این ها از فضای خارج می آیند و فقط یکبار یک مسیر را می پیمایند.

شهابوار ها:

معمولا اجسامی جامد ریزی اند که در فضا حرکت می کنند. گاها گروهی از آنها جذب زمین شده و به دام جو آن می افتند. از شدت گرمای ایجاد شده در اثر اصطکاک با جو آنها می سوزند و نوری ایجاد میشود که مانند خطی نمایان میشود که به آن تیر شهاب نیز گقته می شود. در مواردی که این اجرام بسیار بزرگ باشند پیش از آن که کاملا بسوزند به سطح زمین برخورد میکنند.

منتظر نظرات ارزنده شما هستم.

به تقل از وبلاگ آقا سجاد صابری